در تابستان ۱۳۹۳ وقتی خبرهای تشکیل گروه موسوم به هنر و تجربه در رسانه های جمعی منتشر شد به یکباره فضای امید میان اهالی فرهنگ این سرزمین پدیدار شد که دیگر به جرم تجربه گرای محکوم به بایگانی شدن نیستند، در خبرها آمده بود چندین سالن سینمایی با یک برنامه ریزی درست در اختیار فیلمسازان و تهیه کنندگانی قرار خواهد گرفت که با بینش های متفاوت نمی خواهند در جریان رایج سینمای تجاری ایران قرار بگیرند و از سوی تجربه شکست اکران فیلمهای فرهنگی با نام های مختلف هچون آسمان باز و اکران های خاص در دولت های مختلف تکرار نخواهد شد.

اما چند صباحی که از تشکیل گروه دولتی هنر و تجربه گذشت دیدیم این گروه نو پا از مسیر اولیه خود که همان اکران هدفمند فیلمهای فرهنگی و تجربی است فاصله گرفت، گروهی که با «ماهی و گربه»، «پرویز»، «بیداری در سه روز» و «پوسته» استارت را به خوبی زده بود به جای رسید که عملاً مقصد فیلمسازانی شده که از دفاتر پخش خصوصی نا امید شدند و برای اکران هر چند محدود به این گروه سینمایی پناه آوردند.

نگارنده علیرغم ارزش های فیلم های چون «تابو» (خسرو معصومی)، «از تهران تا بهشت» (ابوالفضل صفاری)، «چهارشنبه» (سروش محمد زاده)، «خاکستر و برف» (روح الله سهرابی) و چند فیلم دیگر هرگز پی به این تشخیص نبردم که حضور این فیلمهای جریان اصلی با چه توجیهی در گروهی صورت پذیرفته که اساسش را بر تجربه گرایی و هنری بودن فیلمها گذاشته شده، فیلمی که در لحن قصه گویی، چینش بازیگران و حتی میزانسن هایش کوچک ترین فهم تجربه گرایانه رویت نمی شود چرا و چگونه سر از گروه هنر و تجربه در آورده و در یک اقدام عجیب حتی تندیس بهترین فیلم این گروه را از آن خود کرده!؟

گروه سینمایی هنر و تجربه قرار بود سنگر بسیاری از فیلمسازانی باشد که در تمامی این سالها به دلیل قواعد فرسوده پخش و نمایش در ایران علی رغم تمامی ارزش های هنری و کیفی و فقط به خاطر لحن بازی گوشانه آنها از چرخه اکران محروم شدند اما به مرور دیدیم این گروه سنگرهای اولیه خودش را یک به یک از دست داد، از اکران فیلم های پر فروشی چون «فروشنده»، «لانتوری» و «ایستاده در غبار» همزمان با اکران سراسری آنها در گروه های سینمای دیگر گرفته  تا از دست دادن بخش هنر و تجربه در جشنواره فیلم فجر امسال، تا خبرهای که این روزها می شنویم مبنی بر کاهش سالن های سینمایی این گروه. شاید کمی منفی نگری باشد اما تصورها با این اتفاق های اخیر به این سو می رود که گروه سینمایی هنر و تجربه که قرار بود تا سال های بعد و در دولت های بعدی به مسیر خود ادامه دهد امروز منتظر آخرین تیر خلاص توسط رئیس سازمان سینمایی است که سر کار آمده!

واقعیت امر و بدون هرگونه منفی بافی این گروه سینمایی علی رغم برنامه های بلند مدت خود که اتفاقاً برنامه های بسیار خوشایندی برای اهالی فرهنگ این سرزمین بودند نتواست در ظرف مدت کمتر از ۳  سال به خروجی مطلوب خود برسد و عملاً با تعدادی فیلم طرف هستیم که چند صباحی اکران می شوند و اغلب با فروش های زیر صد میلیون تومان به نمایش چند ماهه خود پایان می دهند. اگر بخواهیم دلسوزانه به عاقبت گروه هنر و تجربه نگاه کنیم و راهکاری در مقابل برخی گج روی های این گروه دولتی قرار دهیم باید با صدای رسا اعلام کنیم این گروه نمی تواند به مسیر اولیه، والا و بلند مدت خود برسد مگر اینکه در انتخاب آثار، شیوه نمایش، تبلیغات محیطی، سالن های نمایش و برنامه ریزی اکرانش تجدید نظر جدی کند.